Image

Al Mare 27: Ter Duin, ter Zee en in de Lucht

Potdikkie, ze zijn al bezig met de ontwikkeling van Noorderduin. En we zijn pas drie jaar verder. Het Zuiderduin, waar wij wonen, is bijna af. Alleen de spreekwoordelijke plinten moeten nog worden gelegd. En dan is het af. Het heien voor Noorderduin horen we amper, en je kunt je voorstellen hoe fijn we dat vinden na drie jaar van bouwen en maken onder onze neus.

Laatst organiseerde ik een classic football Saturday voor wat vrienden, waarbij we intergraal oude voetbalwedstrijden (en Tour de France) keken: Nederland – Duitsland WK 1992, PSV – Steaua Boekarest 1989, dat werk. Een aantal jongens was sinds vorige zomer niet meer op ’t duin geweest. Ze wisten niet wat ze zagen, hoe voltooid de wijk al was, met flatgebouwen aan de horizon en duingras dat aan het overwoekeren is.

[tsl_gallery id=’7056′ title=’no’ description=’no’]

Plannen voor Duinhal

Aan het begin van de zomer kwamen we als buurtbewoners sinds lange tijd weer bij elkaar in de zogeheten bewonersvergadering, in de Topsporthal hier om de hoek. Het bestuur wordt gevormd door inspirerende buurtgenoten, er was een heuse site opgetuigd voor belangrijke mededelingen (en een soort van pinterestpagina met suggesties voor beplanting in en rondom het duin). Ik ben niet zo goed in schatten, maar als ik zeg dat er ruim vijftig DUINbewoners waren, lieg ik niet.

Ook waren er mensen van de gemeente en projectontwikkelaar Amvest, die opheldering gaven over bestemmingsplannen en antwoord gaven op prangende vragen vanuit bewoners. Bijvoorbeeld over de plannen voor het Kreekbos, het strook bos dat pal aan onze wijk grenst en waarop Duinbewoners in korte tijd zeer gesteld zijn geraakt.

Tijdens die vergadering hoorden we over de plannen wat betreft de hoogbouw aan de dijk, maar ook over horeca en winkels die binnen een paar jaar in Duin verschijnen. Of de Duinhal, die in de plannen in ieder geval iets weg heeft van de Markthal in Rotterdam. Al met al kregen we als bewoners een vluchtige blik op het bruisende stranddorp waarin Duin binnen afzienbare tijd moet uitgroeien. En dat sterkte ons in het idee dat we destijds met ons allen, weliswaar een onzekere maar uiteindelijk juiste keuze hebben gemaakt.

[tsl_gallery id=’7058′ title=’no’ description=’no’]

Saté en schaafplekken

En dus kon je er donder op zeggen dat Mister Saté in vol ornaat aanwezig was, tijdens Ter Duin, Ter Zee en in de Lucht, het buurtevenement dat door een aantal buren van het eerste uur in het leven was geroepen. Op de inmiddels bekende (evenement)parkeerplaats waren twee reusachtige opblaasbare stormbanen opgetuigd, waar de kinderen voornamelijk op speelden, terwijl ouders op picknicktafels hun eigen meegebrachte natjes en droogjes met elkaar deelden. Uiteindelijk werd ook nog een wedstrijd georganiseerd voor de ouders op de stormbaan, met alle rug- en knieblessures en schaafplekken van dien.

Door ons gedeelde pionierschap is inmiddels een bijzonder hechte buurt ontstaan, waar diensten en goederen zonder morren worden uitgedeeld. Niet voor niets hielp onze handige buurman om een kattenluikje in onze schuur te plaatsen, een oogje in het zeil wordt gehouden als we op vakantie gaan en waar contact wordt gezocht om samen naar festivals op ‘ons’ strand te gaan.

[tsl_gallery id=’7061′ title=’no’ description=’no’]

Meer zon in het meer!

Over het strand gesproken, dat het personeel van Steel Creek ons inmiddels bij de voornaam kent, zoals we merkten toen we tijdens Vince’ verjaardagsfeestje met een speurtocht door het bos bij de strandtent eindigden, voelt als een voorrecht.

Net zoals het een voorrecht is om met onze kickbike over de dijk en door Duin te steppen, terwijl de ondergaande zon in het IJsselmeer zakt. Of wanneer een filmpje wordt gedeeld door een buurvrouw die in het water aan de rand van het bos een bever zag zwemmen. Nee, Duin, daar willen we nooit weer weg!