Al Mare 17: Duin door de ogen van onze nieuwe buren
Een zoete inval. Zo mag je het moment, dat we terugkwamen van vakantie en nagenoeg alle koop- en huurhuizen uit de eerste fase bewoond waren, best omschrijven. Zwaaien naar de buurman en -vrouw als je thuiskomt van het werk. Een praatje bij de afvalcontainer, die logischerwijs door al die verhuizingen onregelmatig vaak wordt geleegd. Vincenzo en Fehla die vragen: ‘Mogen we bij de meisjes spelen?’ Waarmee ze doelen op de dochters van de Duintopstraat, die net als onze kinderen maar wat graag in het zand ravotten. Nu maar hopen dat de straatlantaarns snel worden aangesloten.
Ook nieuw: Thomas (14) die achterom komt en vraagt of hij de hond mag uitlaten op het strand, om na een uur terug te komen met een uitgeputte Billie en vervolgens nog een uurtje blijft hangen om een spelletje te spelen op de Playstation (heeft-ie thuis ook, maar bij een ander is het toch leuker). Zijn ouders zien we dagelijks op het schoolplein, omdat hun dochter op dezelfde school zit als Vince.
En zo zijn we ineens een buurtje. Nydia van Duinstraat 10 – die eerder al debewonersgroep op Facebook in het leven riep – stelde in diezelfde groep voor om eind september met alle buren een barbecue te organiseren, niet geheel toevallig op Nationale Burendag.
Grasduinen
Een goed begin is het halve werk zullen we maar zeggen. In dat kader heb ik de nieuwe buren opgeroepen om hun eerste ervaringen op ’t duin met ons te delen, zodat toekomstige bewoners het ook eens uit een andere mond dan die van Helga en mij vernemen hoe het is om hier te wonen.
Grasduinend (pun intended) door de verhalen van een viertal bewoners, viel ons op in hoeverre hun ervaringen overeenkomen met de onze toen wij in juni 2014 hier onze intrek namen. Vandaar, een kleine bloemlezing uit de ervaringen van onze nieuwe lieve buren, gelardeerd met parels van foto’s die ze zelf hebben genomen. Ready? Here we go!
[tsl_gallery id=’3624′ title=’no’ description=’no’]
Jacoline, Duinstraat 8:
“En dan woon je opeens toch sneller als verwacht op ’t duin. Na een ruig weekje met zomerstorm begon de zon volop te schijnen en konden we gaan wennen en, belangrijker, genieten. Want wat is het een feestje om hier te wonen; het huis en de omgeving voelen als een jas met de perfecte pasvorm. Hoewel er nog niet veel mensen wonen, is het al wel heel gezellig en de mensen om ons heen stralen allemaal dezelfde soort blijdschap uit. Blijdschap om het feit dat we eindelijk hier mogen wonen. De eerste maand hebben we dan ook zowel binnen als buiten genoten en nu de werkzaamheden rondom het huis zowat achter de rug zijn, kan het ‘normale’ leven beginnen.”
Kevin, Duinstraat 6:
“Genieten inderdaad, ik sluit me bij buurvrouw Jacoline aan. Het lijkt alsof het elke dag vakantie is, een gevoel dat wordt versterkt door de vele fietsers en nieuwsgierige mensen in het weekend. We lijken wel een levende attractie, zoiets als Safaripark Beekse Bergen. Het is alsof we nonstop aan het strand wonen, dat nog eens wordt benadrukt door de zoete inval van vrienden en familie, die nog net geen toeristenbelasting betalen, maar wel het gevoel hebben op vakantie te zijn. We boffen maar dat we hier wonen en ik hoop dat dit vakantiegevoel nooit verdwijnt. En dat we maar zo vaak mogelijk kunnen barbecuen.”
[tsl_gallery id=’3644′ title=’no’ description=’no’]
Valery, Duinstraat 9:
“Dat vele buiten zitten, waar Kevin het over heeft, is ongeëvenaard. Terwijl ik dit typ, zit ik op mijn terras, de fakkel brandt en turend in de vlammen zit ik met een kop thee weg te dromen. Ondertussen hoor ik de buren thuiskomen, die meteen de schuifpui open doen, hun vuurschaal aansteken en ook buiten zitten, te luisteren naar de stilte. Al gauw staat de buurman voor het schapenhekje dat onze terrassen scheidt en vraagt: ‘Wil je een biertje?’ Enkele minuten later zitten we in een kringetje om het vuur van de buren en niet lang daarna schuiven ook onze overburen aan. We lachen, we hebben het gezellig, DUIN is ongelooflijk bijzonder, het stukje Almere dat niet aanvoelt als Almere.”
Nydia, Duinstraat 10:
“De eerste nacht in ons nieuwe huis op ’t duin werd ik om twee uur wakker. Wat was het stil! Ik realiseerde me dat dit de eerste nacht sinds jaren moet zijn geweest waarin ik wakker werd en geen straatgeluiden hoorde. In de dagen daarop had ik meer van dat soort realisatiemomenten. ’s Avonds laat het duin oprijden en oog in oog staan met een vos. Een wandeling door het bos met ons zoontje en herten zien. s’ Avonds een wijntje drinken op het terras en de zonsondergang volgen. Met mijn voeten in het zand en kastelen bouwen met mijn kind. Al deze verbijsterende momenten en fijne gevoelens over dit bijzondere woonproject wil ik delen. Met mijn familie, mijn vrienden, Almere en eigenlijk heel Nederland!”