Het seizoen is geopend! Zo voelde het van de week. Eindelijk de kussens zo goed als het hele weekend op de bank, Vince en Fehla een paar keer per dag insmeren, vrienden over de vloer en toekomstige buren die aanwaaien.

Dat laatste gebeurt steeds vaker. Sterker nog, een toekomstige buurvrouw, even verderop in de Duinstraat, past regelmatig op Vince en Fehla. Voor haar de manier om de voortgang te volgen van haar newlyweds-huis. Ongelooflijk dat we hier zo lang ‘alleen’ hebben gewoond. Dat die eenzaamheid zo snel wende en dat we over een maand alweer buren hebben! En de kans dus groot is dat binnen afzienbare tijd Vince vraagt als we hem van school halen: ‘Mam, mag ik bij de buren spelen?’

En dat ze dan nóg langer buiten spelen dan ze al doen. Wat dat gebeurt hier op ’t duin toch het meest: buiten zijn. En nu het warmer wordt, is de deur constant open en huppelt onze rataplan Billie de kinderen overal achterna.

[tsl_gallery id=’3679′ title=’no’ description=’no’]

Typische bosfauna

Als de dag begint in huize Lobosco de Jonge, zo rond zeven, worden de kinderen rustig wakker, begint Roberto met het maken van de onmisbare fruitsmoothie (met gember) en laat ik Billie uit. Soms loopt aanloopkat Poesjemauw ook mee. De talloze bouwvakkers zijn dan al druk bezig, rustig is het in ieder geval allerminst. Maar zodra ik het bos in wandel, valt het geluid van het heien weg en hoor je eigenlijk alleen nog maar de vogels. Heel veel vogels.

Zo hoor ik dagelijks een koekoek, die ik tot mijn frustratie nog niet heb gespot. Sinds een paar weken kom ik bijna elke ochtend een egeltje tegen, die zich meestal snel uit de voeten maakt door het geblaf van Billie. En niet zo lang geleden zag ik ’s avonds, het schemerde al, een ree over het bospad wegspringen.

Laatst na het eten lieten Vincenzo en ik Billie nog even uit, totdat Vince ineens zei: ‘Kijk mama, nog een hond, of nee, een kat!’ Bleek het de vos te zijn midden op het pad, die ons brutaal aankeek.

Wat langer geleden stond Roberto al eens oog in oog met de vos, nadat hij midden in de nacht wakker werd van een rare schreeuw. In zijn onderbroekie liep hij naar beneden en zag dat een kat ruzie schopte met de vos. Ro deed de terrasdeur open en de vos bleef stokstijf staan terwijl ze elkaar aankeken. Na een paar seconden maakte de vos zich uit de voeten, sprong gracieus over het schapenhekje, draaide zich op de top van een duin nog even om en wierp Roberto een minachtende blik toe. Zo voelde het althans.

[tsl_gallery id=’3702′ title=’no’ description=’no]

Er op uit!

Voordeel van buiten wonen is dat je er veel makkelijker op uit trekt met z’n allen. Zo zijn we al een paar keer bij Smullen geweest, een pannenkoekenrestaurant in de Nobelhorst hier in Almere. Zowel binnen als buiten is het een walhalla voor kinderen. We gaan ook regelmatig eten in het Harbor House in Marina Muiderzand of we steken de Hollandse Brug over en zoeken een leuk tentje in Muiderberg aan het strand. Met Billie gaan we rennen in de Soesterduinen of we rijden in 10 minuten naar de speeltuin Oud Valkeveen, vlakbij Naarden, hier om de hoek.

Je snapt dat we met volle teugen genieten. Ook na een jaar went al die fauna om ons heen niet. Vooral als de bouwvakkers weg zijn, daalt de kalmte meteen weer neer op ’t duin. En komen wij onmiddellijk tot rust.