“Het is alweer de tweede ochtend dat ik, veel vroeger dan normaal, ontwaak in DUIN. Ik ben niet zo’n ochtendmens, maar de zonnestralen dringen door het witte gordijn en lokken mij het bed uit. Of misschien word ik simpelweg al twee dagen te vroeg wakker, omdat mijn lijf al twee dagen overloopt van adrenaline. Toen we hier aankwamen voelde ik mij net een kind dat te veel Sinterklaascadeaus had gekregen. Ik wist niet welke ik eerst moest uitpakken: zou ik gelijk met een glas wijn neerstrijken op de bank, om uitgebreid te genieten van de brede, lichte woonkamer die uitkeek op duin en bos? Of zou ik eerst nog snel een strandwandeling maken met mijn jongens, voordat het echt donker werd? Of even het ‘duindorp’ verkennen? Nee, ik wist het al! Ik rende de trappen op naar de zolderetage, want ik wilde natuurlijk eerst het uitzicht vanaf mijn ‘eigen’ dakterras bewonderen. Want een vrij uitzicht, dát is pas schaars in Amsterdam!

Daarna liep ik naar de masterbedroom op de eerste verdieping, die ook al een prachtig uitzicht had. Hij was kleiner dan de zolderkamer, maar de inloopkast was enorm verleidelijk. Wat een zee aan ruimte voor schoenen! In gedachten zag ik manlief mijn bankpas al verstoppen.

We genoten de hele avond met volle teugen van ‘onze’ heerlijke woning. Toen we naar bed gingen, hoefden we niet te vechten om de wastafel, want er waren er lekker twee. Zo, dat zou tijd schelen ’s ochtends! Nou ja, we konden toch niet tegelijk onze tanden poetsen, want we hadden maar één elektrische tandenborstel. Jammerrrr.

Zaterdagochtend wilde ik eigenlijk alleen maar koffie drinken op het terras, maar er moesten nog avonturen worden beleefd. Dus vooruit, jas aan, de duinen op, even kijken bij de plek waar misschien ‘ons’ huis komt. Ook hier was er geen ontkomen aan eindeloos groen in de verte en glooiende heuveltjes dichtbij. Lang konden we echter niet blijven staan, want we moesten nog zeilschepen bekijken in de jachthaven, daarna wandelen over het strand om via het bos terug te keren naar het DUINhuis.

Zaterdagavond haalden we tapas bij de lokale supermarkt, die overigens verrassend dichtbij was. Nou, daar zou ik wel aan kunnen wennen hoor: een goed gesorteerde supermarkt op 5 minuten fietsafstand. Jammer genoeg was het de laatste avond in ons droomhuis, maar we waren overtuigd: hier willen wij wonen!

Het is inmiddels zondagochtend en ik zit weer belachelijk vroeg aan de eettafel, te genieten van mijn duintje zolang het nog kan. Straks moeten we toch echt terug naar de stad en het duurt nog minstens een jaar voordat ik op deze vakantieplek mag wonen. Maar nu ga ik nog even het terras op, want de zon schijnt al wat feller en ik hoorde net de wind mijn naam fluisteren.”