Al Mare 12: ‘Zullen wij een sneeuwpop maken?
‘Daar heb je de schuldigen,’ riep iemand toen we binnenkwamen bij de nieuwjaarsborrel op nummer 31. Bijna iedereen die met ons gaat pionieren, die dus een huis kochten en we al kennen vanuit de bewonersgroep op Facebook, was er om te proosten op het nieuwe jaar en op het verlenen van de omgevingsvergunning. Ze hielden ons gedeeltelijk aansprakelijk voor het aantrekkelijk maken van het project. Missie geslaagd.
Het was een borrel zoals zovelen: een hoop mensen die elkaar niet kennen, zelf meegebrachte hapjes, wijn en bier. Toch hing er een aparte sfeer. Hoewel niemand elkaar echt kende, zorgde de gemene deler ‘het pionierschap’ ervoor dat gesprekken nooit, zoals op de meeste borrels, eindigden in een pijnlijke stilte of een: ‘Ik ga even een sigaretje roken’.
Integendeel, er was te weinig tijd om iedereen te leren kennen. De avond duurde te kort om iedereen een hand te schudden en te vragen welk kavelnummer ze hebben: 10.3, 6.2 en wat dies meer zij (wij hebben geen nummer, wij zijn de modelwoning). We beseften ons tijdens de borrel hoe uniek het is om je aanstaande buren een half jaar van tevoren te ontmoeten. Slechts één keer maakte ik de grap: ‘Nee dank je, ik moet nog rijden.’ Oké, twee keer.
[tsl_gallery id=’3738′ title=’no’ description=’no’]
Sterren en vuurpijlen
Dat buurtgevoel hadden we een paar dagen voor die nieuwjaarsborrel ook al. Twee gezinnen vierden oud en nieuw bij ons. We hadden voor de gelegenheid de sleutel van Duinstraat 27 gekregen zodat een gezin daar kon slapen, het andere sliep op zolder. Stonden we daar buiten vuurwerk af te steken, voor het eerst buiten de stad, rondom ons eigen huis. Zoals we zelf vroeger ook deden.
Gelukkig was het droog, zodat we bijna de hele nacht buiten onder de sterrenhemel en bij het haardvuur konden zitten. Het vuurwerk was adembenemend, op het balkon bijna in 360 graden om ons heen: de felverlichte skyline van Almere, het IJmeer verlicht door vuurwerk uit Muiderberg en helemaal in de verte Amsterdam.
Chalet
Helaas was Helga met vriendinnen in een huis in de duinen in Noord-Holland (hoe ironisch) toen het zo sneeuwde in januari. Ik was ervan uitgegaan dat we in ieder geval ’s ochtends binnen zouden blijven; het was immers de hele week druilerig of koud. Tot onze verrassing waren de duinen bedekt met sneeuw op zaterdagochtend. Sneeuwpakken aan, slee, glijmatten en sneeuwbalscheppers uit de schuur en pret hebben was ineens het devies.
Net niet genoeg sneeuw was er gevallen. Althans, om een sneeuwpop à la Olaf te maken. Sneeuwballen maken lukte ook niet met die scheppers, terwijl ik zeker twee keer ben ingepeperd door Vincenzo en Fehla. En roetsjen van de duinen ging ook prima, hoewel sommige heuvels best steil waren. Met rode koontjes liepen we na een paar uur weer naar huis. Ons zomerhuis was voor heel even – ’s middags was de sneeuw al bijna weg – een chalet.
[tsl_gallery id=’3774′ title=’no’ description=’no’]