28 leden. Op moment van schrijven zitten we met bijna dertig man in een groep op Facebook, besloten wel te verstaan. De huizen in de eerste fase zijn een paar weken geleden uitverkocht. Eén van onze toekomstige buren – nu nog wonend in Almere Stad met haar vriend en tien maanden oude zoon – maakte een bewonersgroep aan, waar de afgelopen weken tientallen buren-in-spe binnen druppelden. Een forum, waarop we oprecht kennismaken met elkaar, vragen stellen over de inrichting van keuken, vloer en badkamer, hoe de bedrading voor een surroundsysteem het beste gelegd kan worden en hoe iedereen de koffie drinkt.

Helga en ik posten vaak foto’s van ondergaande dan wel opkomende zonnen. Of we vertellen iets over de omgeving. Straks, als de bouw begint van hun huizen, plaatsen we regelmatig foto’s van de voortgang; dat stellen ze zeker en vast op prijs. Als het een beetje meezit, zal de eerste buurtbarbecue in de zomer van 2015 drukbezet zijn. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat de eerste bewoners geen hechte groep zullen vormen. We zitten immers in hetzelfde schuitje. We gaan ervan uit dat het project in zijn volle omvang slaagt en dat wij daar de komende jaren het fundament voor leggen. Als pioniers onder mekaar.

[tsl_gallery id=’3841′ title=’no’ description=’no’]

Nuttig en aangenaam

Laatst bij de open dag (elke eerste zaterdag van de maand) stond een toekomstige buurman voor de deur. Hij heeft een duinvilla gekocht, wilde nog wat dingetjes opmeten en kwam even persoonlijk kennis maken. Je begrijpt dat de sfeer hartelijk was. Ik liet hem de hertensporen zien in het zand pal naast ons terras. Het idee dat kennelijk ’s nachts een hert naast ons terras staat, is voor ons stedelingen maar moeilijk te vatten. Onze nieuwe buurman woont nu nog in Amstelveen, voor hem was het dus net zo onvoorstelbaar, wat hem overigens niet weerhield zich te verkneukelen. Hij komt oorspronkelijk uit Den Haag, heeft altijd dicht bij het water gewoond en op ’t duin denkt hij het nuttige met het aangename te combineren.

In een van de eerste blogs uit deze serie – toen we er nog niet eens woonden – beschreef ik het hier als zacht, kalm en aangenaam. Zo voelt het na vijfenhalve maand nog steeds. En ja, ook in november dus. Neemt niet weg dat het flink kan spoken op ’t duin, waar de wind vrij spel heeft, tuinmeubels zijn verankerd en schoenen en auto’s bovengemiddeld vaak worden gewassen.

Sneeuwpret

Op een zondag banjerden we met vrienden uit Haarlem en hun twee dochters in een loodrechte lijn van ons huis, door zand en modder naar het strand. Terwijl we over de heuvels liepen, beseften we ons dat we op rozen zitten, sneeuwprettechnisch. Helga prakkiseert zich suf wie van haar vrienden een snowboard heeft die ze kan lenen. De dame van Marina Muiderzand vertelde dat bij vorst een groot gedeelte van het IJmeer dicht is, met name het stuk net aan het strand. Het ziet ernaar uit dat Vincenzo (4) schaatsen leert deze winter. En wellicht kunnen we dan ook een rondje zwieren met onze toekomstige buurs en buufs. Drinken we na afloop bij ons een opkikker.

[tsl_gallery id=’3843′ title=’no’ description=’no’]