‘Als ik terugkom van een dag werken en rijd over de Muiderzandweg richting DUIN, met aan mijn rechterhand het bos waar konijntjes in en uit rennen en aan mijn linkerhand het openluchttheater van Vis a Vis, daarachter de dijk en het strand, is het gevoel er meteen. Een constant vakantiegevoel, dat zelfs onafwendbaar was in het winderige en regenachtige augustus. Want waaien doet het wel op ’t duin en zo hoort het natuurlijk ook als je aan het water woont.

Na een flinke regenbui ontstaan er op bepaalde plekken op ’t duin flinke plassen. Hoewel de auto er niet schoner op wordt, is het voor Vincenzo en Fehla dan een paradijs. Iedereen die een beetje in contact staat met het kind in zichzelf, weet wat voor magisch effect grote regenplassen veroorzaken. Voordat we het wisten, banjerden ze wild door de plassen.

Op de koop toe

Dat Vince en Fehla elke dag in bad moeten, we dagelijks een wasje draaien en meer dan regelmatig met de stofzuiger door het huis razen vanwege het vele zand, is iets wat we snel hebben geaccepteerd. Dat hoort er nu eenmaal bij als je midden in de duinen woont en nemen we dus op de koop toe, ook omdat we er zo veel voor terug krijgen. Het voelt als vrijheid, wonen op ‘t duin.

Roberto en ik hebben allebei een creatief beroep. Roberto schrijft, ik ben grafisch ontwerper en wanneer we enigszins vastlopen in ons creatief proces, is het niet moeilijk om nieuwe energie en inspiratie op te doen. We hoeven alleen maar naar buiten te kijken. Ik zit dit stukje aan onze eettafel te tikken en als ik naar buiten kijk, zie ik voor ons huis de duinen en achter ons huis het bos.

Dat bos spreekt ook aardig tot de verbeelding. Uiteraard zijn we er vaak te vinden en elke keer vinden we weer een nieuw paadje vol kikkers en muisjes. Ook zien we sporen van hertjes. Enkele weken geleden zag ik voor het eerst een hert, zomaar aan de rand van het bos op steenworpafstand van ons huis. Ik was met Vince en stond voor de keuze: of heel zachtjes Vince attenderen of mijn camera pakken en een foto maken. Vanzelfsprekend koos ik voor het eerste. Sindsdien hebben we geen hert meer gezien, alleen sporen ervan.

Aanwaaien

Het nadeel van het constante vakantiegevoel is dat we het ritme een beetje kwijt zijn. Waar we in Amsterdam zo van de rust, ritme en regelmaat waren, springen we hier na het avondeten nog even op de fiets en liggen de kinderen vaak later op bed dan we gewend waren. Er is ook zoveel te doen. Amvest heeft samen met Marina Muiderzand het zogeheten Strandbad Duin ontwikkeld aan het water, met uitdagende speeltoestellen voor de kleintjes en een pontje waar kinderen door aan een touw te trekken over een watertje kunnen naar een grote speeltuin.

Ondanks die onregelmatige tijden, zijn Vince en Fehla een stuk relaxter. Het idee dat ze naar buiten kunnen om in het zand te spelen of te klimmen en klauteren op de duinen, zorgt er ook voor dat wij snel hebben kunnen aarden in de nieuwe omgeving. Toch waren het drukke maanden, met verhuizingen, klussen, nieuwe omgeving, voor het eerst naar school, etc. Daarom gaan we twee weken met ons viertjes naar la bella Italia, het land van Roberto’s vader, nonno voor de kinderen. Even tot rust komen en bezinnen, waarna we iedereen die komt aanwaaien met hernieuwde energie kunnen vertellen hoe fijn het is om te wonen op ‘t duin.’

‘Arrivederci!’