The Truman Show, zo voelt het soms. Net zoals elke beweging van Jim Carrey werd vastgelegd, staat onze naderende verplaatsing in de schijnwerpers. We maken jullie deelgenoot van de volgende stap in ons leven. Jullie zien onze bewegingen, wat dit alles enigszins onwerkelijk maakt. Alsof het niet echt gebeurt, maar dat alles in scène is gezet en iemand ons weldra hardhandig wakker schudt en terugplaatst in ons appartementje van 45 vierkante meter.

Na de verhuizing hebben we nog twee weken. Op 14 juni start de verkoop van DUINen onze modelwoning moet dan ook een beetje toonbaar zijn. Maar we gaan van 85 naar ruim 140 vierkante meter; we hebben te weinig of te kleine spullen. En waar tover je ineens tuinmeubelen vandaan? De keuken en vloer respectievelijk staat en ligt, het terras kan elk moment worden gelegd en ook met de bestrating en beplanting zijn ze al een heel eind. Daar gaan we.

Onder de streep: avontuur

Vraag die een ieder op zijn lippen brandt: Ga je Amsterdam niet missen? Dat houdt me wel bezig, zeker nu het laatste weekend als Amsterdammer erop zit. Het zorgt ervoor dat ik niet volledig enthousiast kan zijn over de verhuizing. Maar da’s logisch, wanneer je bijna 20 jaar in de stad woont. Wat weegt zwaarder: constante rumoer in de stad of rust en vergezichten op ’t duin? Een zomer aan het strand zien we wel zitten in elk geval en de komende maanden zullen hopelijk voelen als vakantie. In hoeverre blijft Amsterdam onze stad? En, belangrijker, wat zet Duin daar tegenover? Dat is de worsteling.

Ze doen in elk geval goed hun best, Almere. In het magazine Lifestyle Almere noemen ze ons lefgozers en de stad lijkt ons met open armen te ontvangen. Hoe je het keert of wendt, het is als nieuwkomer altijd fijn als je gewenst bent. Al met al, wanneer je de voor- en nadelen van deze exodus als optelsom beschouwt, dan blijft onder streep ‘ het avontuur’ over.

Uitvalsbases

Dadelijk begint het dagelijks leven in Duin. Dat zeker het eerste half jaar zal bestaan uit veel op onszelf, in ons Trumanshow-huis in het maanlandschap. Met twee van die ukkepukkies is het een best leuk vooruitzicht om te ravotten in heel veel zand en tussen graafmachines. Zoals gezegd kom ik uit de Noordoostpolder, dus ik weet niet beter. Ik heb het als joch van tien als te gek ervaren om over het hek van een bouwterrein te klimmen en in graafmachines te zitten, waar soms de sleutel nog in zat.

Onze tijd in Amsterdam wordt anders. Niet meer erdoorheen fietsen en denken: dit is mijn stad. Ik zie het zo. In het centrum van Amsterdam wil een vriend van ons met zijn vriendin een huis kopen. Dichtbij het vertier. Iets buiten de stad hebben vriendinnen van ons een woonboot, met een tuin die zich het best laat omschrijven als klein park (waar ruimte is voor minimaal één festivaltent). Twee en hopelijk binnenkort drie bevriende stellen hebben een tuin bij Duivendrecht, waar het voelt als kamperen. Door naar ’t duin te verhuizen, verschaffen we onszelf en onze vrienden – na ‘de nacht in de stad’, ‘het meerdaagse stadsfestival’ en ‘weekje camping Amsterdam’ – de vierde uitvalsbasis, namelijk: ‘het weekendje (of middagje) strand’.