Al Mare 2: Laatste lente in Amsterdam
Hectische tijden in Huize Lobosco de Jonge. Het was op een zaterdag in maart dat we van vier hoog naar vier hoog verhuisden. De verhuizers vonden het een makkie, zeiden ze. Wij zaten ons al twee maanden op te vreten over hoe de kast en bank naar beneden moesten. Door de balkondeur, met vier man op het platte dak tillen en aan de voorkant van het huis op de lift – die het kruispunt Van Hallstraat/Haarlemmerweg deels versperde – naar beneden dus.
1 april is ons huis gepasseerd. Aangezien we ons oude appartement op de piek in 2008 kochten, voel je op je klompen aan dat het in die 6 jaar nooit een investering is gebleken. Dat we uiteindelijk excuses kregen van zowel bank als notaris voor de financiële stress die ze twee uur voor het passeren veroorzaakten, tekent voor ons die dinsdag 1 april, die allerminst als een grap aanvoelde.
Kalm, zacht en aangenaam
Na het passeren reden Helga en ik door naar Duin, waar onze contactpersonen van Amvest Maarten en Wim ons bijpraatten in het Harbor House bij de jachthaven. Het meer was kalm, de lucht was zacht en de temperatuur aangenaam voor zo vroeg in april. Voor het eerst, daar bij onze nieuwe buren, konden we onze nabije toekomst op ’t duin onder woorden brengen: kalm, zacht en aangenaam.
Vanzelfsprekend namen we ook een kijkje in ons nieuwe huis. De ruimte, de nieuwigheid; voor iemand die 13 keer verhuisde in 13 jaar Amsterdam, is dat nauwelijks voor te stellen. Tenzij je die onbewoonbaar verklaarde garage met woonhuis erboven aan de Ringdijk – waar duiven tussen de eerste en tweede etage woonden – ook als grote mensenhuis bestempelt.
Afscheidstournee
De lente in Amsterdam voelt intenser, omdat we beseffen dat het voorlopig onze laatste is. Over koetjes en kalfjes praten is er niet meer bij, aangezien onze verhuizing een hot topic is. Wim en Maarten hopen dat wij al gesetteld zijn in ons nieuwe huis wanneer de verkoop van DUIN start ergens in juni.
Om dicht bij onze crèche te blijven, zitten we in een appartement van een vriend van ons, die voor zolang het duurt bij zijn vriendin slaapt. Hoewel het behelpen is op 45 m2, kunnen Vince en Fehla gewoon bij hun leidsters en bekenden blijven in Westerpark. Bovendien woont Mia, het beste vriendinnetje van Vincenzo, om de hoek. Het terras van ons ‘vakantiehuisje’ is op het zuiden en de buurt een stuk rustiger dan waar wij woonden (met 2 keer per jaar kermis om de hoek), dus onze laatste Amsterdamse lente beleven we in relatieve rust.
Ook als we op ’t duin wonen, blijft Amsterdam de stad van ons werk en onze vrienden, waar we alleen niet meer met de fiets langs gaan en die op hun beurt ook graag langskomen voor een dagje strand. Of een weekendje, dat kan makkelijk met al die ruimte.