Het is maar de vraag of mensen van de zesde en zevende fase, plus bewoners van de pas opgeleverde flats aan de dijk, weten dat wij het modelgezin van toen waren. Nu we onze vierde zomer ingaan, zijn we allang niet meer de enigen die de voormalige Marinaweg, inmiddels Duinvalleiweg, op en af rijden.

Die tijd lijkt iets uit een ver verleden, onwerkelijk bijna. Dat er alleen een rijtje van vier modelhuizen stond en voor de rest niets dan zand. Dat Vincenzo en ik de vlieger oplieten op de grote vlakte waar nu twee DUINhuizen en vijf huurhuizen staan. Honderden mensen wonen nu in DUIN, waarvan je er inmiddels meer niet dan wel kent. Zelfs het nieuwste type huis, de terraswoning, is bijna opgeleverd en wat betreft de bestrating door DUIN gaat het ook de goede kant op.

[tsl_gallery id=’6725′ title=’no’ description=’no’]

Duinosaurussen

En waar dit blog in de eerste pak ‘m beet twee jaar een heuse inspiratiebron vormde voor potentiële kopers, is het nu nog maar de vraag of twijfelende kopers ons blog nodig hebben om over de streep te worden getrokken. Je hoeft maar één keer op een zonnige dag door de wijk te lopen en je bent overstag. Niet voor niets schreef een relatief nieuwe buurtgenoot in de gezamenlijke Facebookgroep onlangs nog dat ze het vakantiegevoel maar niet kwijtraakt, iets wat de meeste mensen ervaren die – al is het maar voor eventjes – in Duin zijn.

Het voelt raar om mensen tegen te komen in DUIN en geen idee te hebben wie ze zijn, en omgekeerd. Dat ze vragen waar we wonen, we ons adres geven en mensen zeggen: “Dat is toch een modelwoning?” We zijn nu gewoon één van de velen, en dat is prima. Eigenlijk herinnert alleen de omslagfoto van de Facebookgroep nog aan de tijd dat we hier alleen waren. Tijdens de eerste Duin-bioscoop van het jaar, werd na afloop rondom een vuurpit de grap gemaakt: jullie zijn Duinosaurussen, een kwinkslag makend naar ons eerste bewonerschap.

[tsl_gallery id=’6734′ title=’no’ description=’no’]

Mister Saté

Maar goed, nu de temperaturen (zeer) gestaag naar de twintig klimmen, komt Duin ook weer tot bloei. De geur van kampvuur wordt overheersend en de praatjes en borrels met DUIN-genoten komen op gang. Vandaar ook de eerste DUIN-bioscoop van het jaar, hoewel het eigenlijk net iets te koud was om buiten te zitten, maar de drang om weer samen te komen, fikkie te stoken en borrels te drinken, won het van de rede.

Je ziet aan alles dat het mooiste seizoen van DUIN in aantocht is. Een buurman kan er geen genoeg van krijgen om zijn fonkelnieuwe buitenkeuken te showen, die gemakshalve ook nu als Mister Saté bekend staat in de buurt. Ook strandtent Steel Creek heeft zijn deuren weer geopend, dus toen het onlangs in het weekend boven de vijftien graden was, was dat de ideale aanleiding om naar het strand te gaan voor een Corona, om ook meteen even een paar wedstrijden van het beachvolleybaltoernooi te bekijken. Onze camper (Bessie) is uit de stalling en samen met de buren laten we de hond uit op het strand.

[tsl_gallery id=’6736′ title=’no’ description=’no’]

Flinke evolutie

Je begrijpt, de verwachtingen zijn weer hooggespannen nu de zomer in aantocht is, hoewel – en laten we daar gewoon eerlijk over zijn – het tot nu toe een lente van likmevestje is. Gelukkig was het wel droog tijdens de verjaardag van onze Fehla, die vijf werd en eerst haar verjaardagspartijtje gaf, waarbij Helga een mysterieuze speurtocht door het bos had uitgezet, uitmondend in een eenhoorn-piñata. Op haar daadwerkelijke verjaardag hadden we een springkussen besteld, waar tientallen kinderen uit de buurt van profiteerden.

Dat we inmiddels al bijna drie jaar verder zijn dan het moment dat wij hier als Duinosaurussen rondwroetten op DUIN, blijkt ook wel uit het feit dat een aantal bewoners van Duin inmiddels al hun tweede huis in de wijk betrekt. Een flinke evolutie, inderdaad.

Wil je nog meer lezen? Je vindt hier nog meer verhalen van DUINbewoners.