Kamperen is leuk, voor een week of drie. Wij zitten tien weken in een soort van vakantiehuisje gepropt. Wanneer Vince en Fehla een half uur lang alles uit de kast trekken, is de vloer van het appartement – echt zo’n bachelorpad – niet meer te onderscheiden. Het huisje duwt ons met de neus op de feiten; het is hier gewoon te klein.

Eind mei dus, er is geen ontkomen meer aan. Helga en ik deden op het Errobixfeest aan de Korte Prinsengracht, tijdens onze eerste en laatste Koningsdag als Amsterdammer, aan menigeen ons verhaal. Dat er inderdaad nog niks staat, behalve vier modelwoningen in een zandwoenstijnerige omgeving, weliswaar met een strandoase op steenworpafstand. Dat het station vijf – oké, acht – minuten fietsen is, net zoals scholen, supermarkt en opvang. Voor al die zaken moeten we naar Almere Poort, de gloednieuwbouwwijk die sinds de bouw van ons huis niet meer het dichtste bij Amsterdam ligt, maar waarvan de zelfbouw af en toe waanzinnige vormen aanneemt. Tuurlijk, het is nieuw, maar daardoor niet meteen onprettig om naar te kijken.

Nadat we op een vrijdag bij crèches ons lieten voorlichten in het Homeruskwartier (of het Columbuskwartier, daar wil ik van af zijn), namen we natuurlijk een kijkje in ons huis, waarvan keuken en vloer nog ontbraken. Twee trappen, de één naar drie slaapkamers en badkamer, de ander naar een reusachtige zolder; het licht dat van alle kanten naar binnen schijnt (of het nou door de openslaande deuren of door de twee schuifpuien is) en de vergezichten over water en bos, het begon te kriebelen.

Champagnemoment

Onze jongste, Fehla, werd twee eind april. Op een zondag nodigden we onze familie uit in Poortdok, een strandtent waar we van de zomer met kinderen in de bolderwagen naar toe kunnen lopen. Na alle verhalen en foto’s die onze families wekelijks langs zien komen, zagen ze met eigen ogen waar ons huis woont. Weliswaar van een flinke afstand en met een verrekijker omdat er een hek omheen stond, maar ze begrepen onmiddellijk dat de nabijheid van zoveel natuur ons over de streep heeft getrokken. Bovendien is mijn vader vooral verheugd dat hij geen parkeergeld meer hoeft te betalen om bij zijn kleinkinderen te zijn.

Nog een paar weken, dan vertrekken we. Deze week gaan we officieel het contract tekenen, volgens de mensen bij Amvest komt daar ook champagne aan te pas. Eerlijk gezegd voelt de gedachte dat we binnenkort ons spiksplinternieuwe huis betrekken soms ook best feestelijk.