Kerst in DUIN

Denk je er diep over na, dan zet je waarschijnlijk je vraagtekens bij het feit dat wij met ons viertjes (en Billie) binnenkort in een huisje op Texel zitten. Alsof je jarenlang in een blauwe Opel Kadett hebt gereden en ‘m na 15 jaar inruilt voor exact dezelfde auto, maar dan in het rood.

We wonen in de duinen, aan het strand, waar het altijd lijkt alsof je vakantie hebt en om even tot rust te komen. Gaan we in een huis zitten in de duinen, aan het strand. Een huis dat ook nog eens twee keer zo klein is als het onze. Gestoord, niet?

[tsl_gallery id=’6163′ title=’no’ description=’no’]

Net zo goed

Maar toch, een tripje met de boot, een echt strand en een echte zee – met eb en vloed en de hele mikmak – hebben vast het beoogde uitwaai- en oplaadeffect waar we naar op zoek zijn, zo aan het eind van het jaar. Voor de gezelligheid en de kerstsfeer hadden we net zo goed kunnen blijven zitten waar we zitten, want als je ’s avonds de hond uitlaat door de buurt zou je zowaar zin krijgen in kerst door al die versierde bomen en huizen.

Wat dat betreft is het jammer dat de koning niet heel even Duin aandeed, tijdens zijn werkbezoek aan Almere, eind november. Dan had hij ongetwijfeld de mooie woorden van schrijver Renate Dorrestijn kunnen herhalen bij een rondje door Duin. Gelukkig was Duinbewoner Rene wel aanwezig om onze unieke wijk te pluggen.

[tsl_gallery id=’6167′ title=’no’ description=’no’]

Hopelijk was de koning wel op een tijdstip gekomen dat de stadsreiniging net was geweest, want dit moet ons toch even van het hart. Het is supermooi wonen hier in Duin. Maar sinds het moment dat andere mensen in onze wijk kwamen, is afval een dingetje. Na elke oplevering van een fase kun je erop wachten dat in onze gezamenlijke Facebook-groep wordt geklaagd over vuilniszakken die naast een propvolle container staan.

Nu zult u denken: waar maak je je druk om? Een paar zakken naast de container?! Maar als je beseft dat hier zowat evenveel katten als mensen wonen en dat wilde dieren uit het bos ’s nachts door de wijk scharrelen op zoek naar eten, duurt het nooit lang voordat de vuilniszakken zijn aangevreten. Niet bevorderlijk voor… Ja, alles eigenlijk.

In de schuur

En dan verschijnen weer foto’s in de Facebook-groep, spreekt de hele goegemeente zijn verbazing en walging uit. Iedereen wordt gewezen op extra containers aan de randen van de buurt, of de stort op amper 5 minuten rijden waar je gratis huisvuil kwijt kunt. Of er wordt geopperd om de zak even in de schuur te bewaren totdat de containers weer leeg zijn. En niemand heeft het natuurlijk gedaan.

Vloeken en/of razend worden in de de Facebook-groep, briefjes op de containers… Vincenzo en Fehla hebben zelfs huis-aan-huis stencils rondgebracht – voor de mensen zonder Facebook (die bestaan kennelijk).  Niets helpt. Uiteindelijk is het ook niet zo heel gek dat die containers te snel vol zijn, als je beseft dat sinds de zomer van 2014 inmiddels vijf fases zijn opgeleverd. Met allemaal mensen die verhuizen, met dozen en veel te groot materiaal waardoor containers de hoeveelheid vuil niet kunnen behappen.

[tsl_gallery id=’6168′ title=’no’ description=’no’]

Bedankt, oliebol!

Terwijl ik het opschrijf, besef ik me dat dit een first world problem van heb-ik-jou-daar is,  maar als allereerste bewoners zien we dit naar onze smaak te vaak gebeuren. Want voor de rest is het heerlijk, de saamhorigheid hier. Kickbokswedstrijd die schijnbaar heel boeiend was om te kijken? Michael zegt op Facebook dat zijn voordeur open staat. Sint Maarten lopen? Leuk, maar dan moet je daarna wel even langskomen bij de Sint Maarten-after bij Dennis voor de deur. We gaan zelfs oliebollen bakken voor de bouwvakkers, om ze te bedanken!

Nu al zin in de Oud en Nieuw-feestjes hierzo. Namens familie Lobosco de Jonge een gelukkig nieuw jaar!