Hoe eindig je een verhaal zoals het onze? Laten we beginnen bij de feiten. Als ik, Roberto (1977, eindredacteur HVMAN), het heb over wij, dan heb ik het ook over Helga (1975, vrijewind ontwerpstudio), Vincenzo (2010, draak) en Fehla (2012, grietje). Anderhalf jaar waren we het modelgezin van Duin, ambassadeurs, proefbewoners, dat Truman Show-achtige taferelen aannam. Projectontwikkelaar Amvest leek het wel aardig om een gezin in een modelwoning te zetten.

Het zand is steeds minder geworden. Ook niet zo gek als je bedenkt dat bestrating of duingras ontbrak toen we hier neerstreken in het voorjaar van 2014. Neemt niet weg dat we meer zand in huis hebben dan een gemiddeld gezin in Nederland. Toch blijven we. Alleen niet meer als modelgezin, met alle vrijheden en verplichtingen die daarbij hoorden.

[tsl_gallery id=’3544′ title=’no’ description=’no’]

Grote omslag

Laatst passeerde ik een vrouw op het fietspad van station Almere Poort naar Duin. Terwijl ik langs haar liep, vroeg ik me af of zij wellicht een buurvrouw is, we kennen niet iedereen even goed. Nadat we allebei linksaf  ’t duin op gingen, draaide ik me om en vroeg haar of ze soms Duinbewoner was.

“Ja, ik woon op de Binnenduinstraat, sinds september. Toen je langs me liep, dacht ik al bij mezelf: Die moet hier wel wonen, dat kan bijna niet anders. ” We raakten aan de praat, het beviel haar gezin zeer goed en ze was blij dat de bouwketen van Reinbouw verplaatst waren naar achteren. Hadden ze tenminste wat uitzicht.

Het is snel gegaan wat betreft bouwen. Zo terugkijkend, viel het eigenlijk best mee:  heien, hameren, zagen, boren, metselen, etc. Je went eraan, zullen we maar zeggen. De grootste omslag kwam deze zomer, toen de eerste fase gereed was en we niet meer de enigen waren die de nacht doorbrachten op ’t duin.

[tsl_gallery id=’3551′ title=’no’ description=’no’]

Benvenuto al mare

Onze taak is zo’n beetje volbracht, zo voelt het althans. Als ik nu verder zou gaan met schrijven, zou dit niet meer een serie zijn over een gezin dat vanuit Amsterdam in zijn uppie naar een gloednieuwbouwwijk aan het strand ging.

Eerder zou dit een feuilleton zijn over een woonwijk in wording. Met verschillende karakters die elkaar treffen op straat, terras, schoolplein of supermarkt en ervaringen delen over pionieren. Toegegeven, prachtige ingrediënten voor een serie, met cliffhangers, buurtfeesten, samen juichen als de ondergrondse afvalcontainers worden geplaatst, intriges, kinderen die vriendjes worden, enzovoort.

Maar dat is niet onze taak. Die was om DUIN en het bewonen daarvan zo aantrekkelijk mogelijk voor het voetlicht te brengen. En dat is, met de vijfde fase inmiddels gepland, best goed gelukt.

Tot ziens in Duin, sei il benvenuto al mare!