Een laat naar bed-record. Dat zetten Vincenzo en Fehla bij de buurtbarbecue tijdens de Burendag van 26 september (ja sorry, zo lang heb je al niets van ons gehoord). Fehla (3) viel zowat om, rond een uurtje of tien, Vince (5) hield het zelfs nog een uurtje langer uit.

Het was ook beregezellig, die barbecue, georganiseerd door, tja, door ons allemaal eigenlijk. Nydia van nummer 10 dropte het idee in de Facebookgroep en de respons was overweldigend. Iedereen bracht zijn eigen natje en droogje mee, zorgde voor stoelen, buitenhaarden, muzikale omlijsting en zelfs toekomstige buren kwamen langs, al dan niet met zelfgebakken taart.

De buurtkinderen konden hun lol niet op bij zoveel gezelligheid. Vince is in die paar maanden dikke maatjes geworden met een ongeveer even oud meisje uit de buurt, die ook bij hem op school zit en naar dezelfde BSO gaat. Haar ouders nemen Vince soms mee naar huis als ze eerder bij de BSO zijn dan wij, zodat hij bij hen kan spelen totdat één van ons thuis is. Tijdens de barbecue kregen Vince, Elena en haar broer Tomas geen genoeg van elkaar, waardoor Vince een absoluut record zette wat betreft naar bed gaan. Helaas werd hij de volgende ochtend wel gewone tijd wakker.

[tsl_gallery id=’3571′ title=’no’ description=’no’]

Expliciete seizoenen

De barbecue overtrof onze stoutste verwachtingen. Helga en ik voelen ons doorgaans niet meteen op ons gemak in groepen met veelal onbekende mensen, maar omdat we natuurlijk een hele duidelijke gemene deler hebben en we elkaar al digitaal kennen via Facebook, ging het ons makkelijk af.

Het was bovendien een prachtige nazomeravond en we konden – mede dankzij de kampvuurtjes – lang buiten blijven zitten, ons niet zelden gelukkig prijzend op wat voor mooie plek we wonen met ons allen.

Het is ook prachtig om de seizoenen zo expliciet mee te maken. Je kunt je voorstellen dat de bloedmaan van een tijdje terug uitstekend te zien was op ’t duin. En natuurlijk het bos, dat in de herfst op zijn mooist is. Maar ook de rust en kalmte van het strand wanneer we daar met Billie wandelen. Tel daarbij op dat de vegetatie die vorig jaar is gepland al serieuze vormen aanneemt en je snapt waarom allerhande fotografen ’t duin uitkiezen om een fotoreportage te maken.

[tsl_gallery id=’3591′ title=’no’ description=’no’]

Door je wimpers

Misschien was het wel daarom dat, toen Helga haar verjaardagsfeestje medio oktober organiseerde, een mannetje of 60 de uitnodiging accepteerde. Veel van hen waren vanzelfsprekend al één of meerdere keren langs geweest, maar een feestje op ’t duin was kennelijk – zelfs voor de meest verstokte Amsterdammers – niet iets wat je zomaar terzijde schuift.

Onze woonkamer toverden we om tot dansvloer en onze camper hadden we zo neergezet dat het als een tweede area dienst deed, compleet met loungebank en kampvuur zodat je, wanneer je door je wimpers keek, op Ibiza waande.

Voor de gelegenheid gunde Amvest ons de sleutel van het huis pal naast ons, waar een aantal vrienden bleef slapen. Anderen sliepen bij ons op zolder of in de slaapkamers van de kinderen en er bleef zelfs een stel slapen in de camper. Die avond, nacht en ochtend – want ja, het feest ging door tot in de vroege uurtjes – werd nog maar eens bevestigd hoe bijzonder ’t duin is. Dat belooft wat voor de toekomst.