Wanneer ik op de fiets ’s avonds van het station ’t duin op fiets, ligt alles er verlaten bij. Alsof niet de hele dag tientallen mannen (“He, een bouwvakker,” zei Vince laatst, die op school ‘de bouw’ een aantal weken als thema had) aan de huizen van onze toekomstige buren werken.

Hoe anders is dat ’s ochtends als ik voor het keukenraam een smoothie maak voor Helg en mij en de ramen trillen in hun sponningen. Het is begonnen, onze buurt krijgt gestalte en net zoals dat gaat als bij ons huis vorig jaar, gaat het in een razend tempo. Het moment dat je het filmpje hieronder kijkt, ligt het er waarschijnlijk al weer anders bij.

Vanaf nu zijn we niet meer alleen. Alleen ’s avonds dan. Gelukkig worden de dagen weer langer en kunnen we binnenkort weer buiten genieten van de rust en de eenzaamheid. Voor zolang het duurt.